Hieronder het verhaal dat Laura voor de 4 mei herdenking in Bergen op Zoom had geschreven en zelf voorlas. ‘Hier staan we dan, 4 mei 2024, in vrijheid. Vrijheid…. Dat is iets om goed over na te denken.
Want wanneer kan je spreken over vrijheid?
We verplaatsen ons naar 1944. Vrijheid? Is dat iets waar we over kunnen dromen? En als we over vrijheid dromen, kunnen we die droom dan ook uit laten komen? Vrijheid is een recht voor iedereen. Vrijheid zonder begrenzingen; zonder grote belemmeringen.
In de jaren van de 2e wereldoorlog bestond vrijheid niet. Wie zich tegen die onvrijheid verzette of streed voor vrijheid, speelde met zijn of haar leven. Dat gold voor de soldaten van de geallieerde legers. Dat gold ook voor mensen in Nederland die informatie verzamelden voor de geallieerden of die onderdak boden aan onderduikers. Dat gold ook in Indonesië, dat toen een onderdeel was van ons koninkrijk. Ook daar vonden vreselijke dingen plaats.
Mijn overgrootouders vertelden over de kampen daar. In die kampen werden mensen met een Nederlandse achtergrond en Indische Nederlanders gevangen gehouden. Meestal waren dat vrouwen en vaak nog jonge kinderen. De mannen werden onder heel slechte omstandigheden aan het werk gezet. Vaak leidde dit tot de dood.
Terug naar vandaag. Vandaag herdenken we de doden die omkwamen tijdens de Tweede Wereldoorlog en onze omgekomen soldaten tijdens vredesmissies na de tweede wereldoorlog. We zouden onszelf een grote dienst bewijzen wanneer we leren van ons verleden. Maar nog steeds brengen TV en socials het wereldwijde geweld onze huizen binnen….
Waarom gebeurt dit? Kunnen we niet leren van het verleden? Zelfs niet van zo’n vreselijke 2e wereldoorlog?…
Wij herdenken nu de slachtoffers die nooit meer in vrijheid hebben kunnen leven. Laten we blijven herdenken. Want ook mijn generatie, die al heel ver weg staat van de 2e wereldoorlog, moet de waarde van leven in vrede en vrijheid beseffen. |
Anders dan onze opa’s en oma’s en overgrootouders kunnen wij ons hier niet voorstellen wat het is om in oorlog te moeten leven. En dat willen we heel graag zo houden’.
